Nadat het zijn broer, Lodewijk de Jongere, was gelukt om Karel de Kale in de Slag bij Andernach in 876 te verslaan en daarmee een einde te maken aan diens expansiedrang naar het oosten, werd het Oostrijk volgens de wens van Lodewijk de Duitser uit 865 onder zijn zonen verdeeld. Lodewijk de Jongere was nu heerser over Saksen, Thüringen en Oost-Franken, Karloman had met de heerschappij over Beieren en Italië ook het recht op de keizerlijke titel, en Karel III mocht voortaan over Zwaben en Raetië regeren. In 879 werd Karel door zijn stervende broer Karloman belast met de opvolging in Italië en daarmee ook met de keizerlijke kroon. Na diens dood vond in januari 880 de zalving van Karel plaats in Ravenna, waarmee hij koning van Italië werd. De keizerskroning in Rome werd echter voorlopig verhinderd door de gebeurtenissen in het Westen, aangezien de opvolging daar na de dood van Lodewijk de Stamelaar (879) niet was geregeld. Lodewijk de Jongere wist ondertussen het westelijke deel van Lotharingen voor zich te winnen, terwijl het Westrijk werd verdeeld onder de twee zonen van Lodewijk de Stamelaar. Pas op ?.2.881 ontving Karel III in Rome de keizerskroning van de paus. Daarmee was het Oost-Frankische rijk veiliggesteld voor de legitieme afstammelingen van Lotharius II en Lodewijk II. Na de dood van Lodewijk de Jongere (20 januari 882) werd het Oost-Frankische rijk weer onder één heerser verenigd.
Ondertussen was het noordelijke deel van het rijk bezet door de Noormannen. In 882 belegerde Karel III hen in Esloo aan de Maas, maar hoewel de overwinning van het keizerlijke leger zeker leek, kocht Karel III de vrede af door schatting te betalen aan de Noormannenvorst Godfried. In 882 en 884 stierven de zonen van Lodewijk de Stamelaar, Lodewijk III en Karloman, en de West-Frankische adel koos Karel III als hun opvolger. In 885 werd hij tot koning van het West-Frankische rijk gekroond. Daarmee was het Karolingische rijk definitief herenigd. De regering, vooral over de westelijke delen van het rijk, bleek echter vanwege de ver gevorderde zelfstandigheid zeer problematisch. Tegen het einde van Karels III regering werd steeds duidelijker dat hij niet in staat was de gevaren en problemen in zijn rijk het hoofd te bieden, vooral met betrekking tot de dreigingen uit het noorden en oosten. Karel III trok zich vanwege toenemende ziekte terug aan de Bodensee. Omdat hij tot dan toe geen legitieme kinderen had, adopteerde hij Lodewijk III (zoon van de keizerlijke dochter Irmingard en Bosos van Provence), maar een definitieve opvolgingsregeling mislukte door het toenemende verval van de keizer. Karels voortschrijdende geestesziekte maakte zijn positie echter steeds onhoudbaarder. Daarom kozen de Oost-Frankische groten in de herfst van 887 Arnulf van Beieren, een onwettige zoon van koning Karloman van Beieren, in Frankfurt tot koning.
Karel III stierf kort daarna in Zwaben op 13 januari 888. Met zijn dood viel het Karolingische grootrijk definitief uiteen, omdat het met de politieke middelen van die tijd niet langer bestuurd en verdedigd kon worden. Kort daarna werden in de deelrijken invloedrijke edelen tot zelfstandige koningen gekozen om de gebieden te beschermen. Daarmee werd ook het tot dan toe heersende dynastieke recht van de Karolingers doorbroken.
Laatst gewijzigd:
11 juni 2025
link:
https://ngv-stambomen.nl/gdp/index.php/pers/get/5-6550
Gekopieerd!
