Stamboom van Hagenbeek

Vader: Seleucos le Macédonien de Macédoine
Moeder: NN

• Geboren: te Orestis
• Noble de Macédoine Général de Philippe II.

"De koning Antiochos voerde een beleid van herstel van de Seleucidische macht, wat hem ertoe bracht in Klein-Azië en Thracië in te grijpen, waarbij hij het koninkrijk Pergamon, een bondgenoot van Rome, vanaf -198 tegenkwam. Zodra de oorlog in Coelé Syrië was beëindigd, en profiterend van de oorlog tussen de Romeinen en Macedonië, die toen in de eindfase was, kon hij vanaf de lente van -197 operaties in Anatolië ondernemen, waarbij hij begin 196 tot aan de Hellespont kwam en vervolgens de Straat van Dardanellen bezette, waarbij hij de autonome Griekse steden of steden die voorheen onder Lagidische of Macedonische heerschappij stonden, onderwierp. Hij maakte van Efeze zijn belangrijkste marinebasis. Deze situatie verontrustte de andere Anatolische machten, waaronder Pergamon en Rhodos; twee Griekse steden, Lampsacus en Smyrna, weigerden zich te onderwerpen en deden een beroep op Rome, dat net Macedonië had onderworpen. In de lente van 196 trok Antiochos naar Thracië en stuurde een ambassade naar de Romeinen, die hen ontmoetten tijdens de Isthmische Spelen, waar Flamininus het principe van de vrijheid van de Grieken verkondigde; de Romeinen verboden Antiochos om de Grieken van Klein-Azië aan te vallen en een leger naar Europa te sturen. Kort daarna vond er een conferentie plaats in Lysimachia, maar deze leidde tot niets, aangezien beide partijen bij hun standpunten bleven. In -195 verwelkomde Antiochos Hannibal aan zijn hof, een beruchte vijand van de Romeinen, wat hun wantrouwen versterkte.

In -194 evacueerden de laatste legioenen Griekenland na hun bondgenoten, de Achaeërs, te hebben geholpen Sparta te verslaan in de oorlog tegen Nabis. De Aetolische Liga, een bondgenoot van Rome tijdens de vorige oorlog tegen Macedonië, was niet tevreden met de voorwaarden van het vredesverdrag, wat spanningen met de Romeinen veroorzaakte. De Aetolische Liga probeerde een anti-Romeinse coalitie op te zetten en naderde de tiran van Sparta, Nabis, die ondanks zijn nederlaag aan de macht kon blijven. Opgeroepen door de Aetoliërs, die hem de steun van een groot deel van de Grieken beloofden, landde Antiochos in oktober 192 in Demetrias. Het leger dat hij meebracht was veel kleiner dan de Aetoliërs hadden gehoopt, terwijl de Griekse steun zeldzaam was in tegenstelling tot wat zij Antiochos hadden voorgespiegeld. Athene bleef neutraal, terwijl de Achaeïsche Liga, trouw aan de Romeinse alliantie, de oorlog verklaarde aan Antiochos en de Aetoliërs. De Romeinen hadden aan het begin van het conflict geen grote troepenmacht ter plaatse, en Antiochos en de Aetoliërs behaalden verschillende successen, waaronder de inname van Chalcis en Demetrios. De eerste Romeinse versterkingen arriveerden eind 192 uit Illyrië, onder bevel van M. Baebius, die zich bij Philippus V in Larissa voegde."


"Begin 191 werd hij gevolgd door Manius Acilius Glabrio met 20.000 man. De Romeinse en Macedonische bondgenoten behaalden een reeks successen, waarbij ze Thessalië bevrijdden, Athamania binnenvielen en de Lamiaanse Golf bereikten. Antiochos probeerde hen toen de weg naar Centraal-Griekenland te versperren door zich terug te trekken bij de Thermopylae, maar werd verslagen en moest naar Euboea vluchten, vanwaar hij in april terugkeerde naar Azië. De Romeinen richtten zich vervolgens op de Aetoliërs. Na de val van Heraclea Trachinia begonnen de onderhandelingen, maar de Romeinse voorwaarden werden door de federale vergadering afgewezen en Acilius belegerde Naupactus. In de Peloponnesos keerden de Achaeërs zich tegen de twee enige steden die nog niet onder hun controle stonden, Elis en Messene. De eerste stemde in met onderhandelingen, maar de tweede werd belegerd door de Achaeërs. Bij deze gelegenheid ontstonden er wrijvingen tussen de Romeinen en de Achaeërs: de Achaeërs, geleid door Philopoemen, wilden alleen handelen, als gelijkwaardige bondgenoten van Rome, terwijl de Romeinse vertegenwoordiger, Flamininus, probeerde zijn beschermheerschap op te leggen aan de Griekse zaken.

Hij liet het beleg van Messene opheffen, nadat hij de Achaeïsche strateeg had verweten het zonder zijn toestemming te hebben ondernomen, maar liet de stad toch toetreden tot de liga; Elis trad kort daarna min of meer spontaan toe. De Romeinen bezetten ook het eiland Zakynthos, waarvan de gouverneur het net aan de Achaeërs had verkocht na de eliminatie van de vorige eigenaar, Amynandros van Athamania. Aan de andere kant profiteerde Philippus V van de situatie om veel gebieden ten koste van de Aetoliërs terug te winnen, waaronder Demetrios, wat uiteindelijk de Romeinen irriteerde. Het beleg van Naupactus bleek vruchteloos, en Flamininus drong er bij de consul op aan het op te geven om zich op Antiochos te richten en een einde te maken aan de operaties van Philippus. Er begonnen onderhandelingen en de vijandelijkheden stopten voorlopig in Griekenland aan het begin van de herfst van -191. In -190 werd het vervolg van de operaties toevertrouwd aan de broers Scipio, die in het voorjaar met nieuwe versterkingen in Griekenland aankwamen.

De oorlog was net hervat met de Aetoliërs die de voorwaarden van de Senaat hadden geweigerd; de Scipio's, die zo snel mogelijk naar Antiochos wilden gaan, drongen aan op de sluiting van een nieuw staakt-het-vuren om de onderhandelingen te hervatten. Nadat ze de houding van Philippus V hadden verzekerd, trok het Romeinse leger vervolgens door Thessalië en Macedonië in de richting van de Dardanellen. Na de nederlaag van Antiochos in Europa werd de overheersing in de Egeïsche Zee een belangrijk conflict omdat het de doorgang van de Romeinse legers naar Azië bepaalde, of ze nu kozen om door de Dardanellen te gaan of rechtstreeks de zee over te steken. De Romeinse, Pergamese en Rhodische geallieerde vloten opereerden vanaf de zomer van 191 voor de Anatolische kust. Een eerste Pergameens-Romeins succes aan het begin van de herfst voor Kaap Korykos, nabij Erythrae, stelde de bondgenoten in staat de oevers van de Hellespont te bezetten, maar de vloot moest daarna naar het zuiden terugkeren na de vernietiging van de Rhodische vloot bij Samos, als gevolg van verraad. Onbesliste gevechten vonden vervolgens plaats tussen de vijanden langs de Anatolische kust gedurende enkele maanden."