Famille des Balthes, Les Thervingues (Roumanie), Roi des Asturies (20/03/842-1/2/850), Roi de Leòn (Epagne), Roi de Galice (Espagne)
Ramiro I werd geboren rond 791, waarschijnlijk in Oviedo, en stierf op 1 februari 850 in zijn paleis van Naranco, gebouwd op de gelijknamige heuvel die tegenwoordig een kerk is, en die uitkijkt over de stad Oviedo. Ramiro I was de neef en opvolger van Alfons II de Kuise, die hem al in 835 het bestuur toevertrouwde. Na een rebellie regeerde hij in eigen naam als koning van Asturië van 842 tot 850. Ramiro leefde in een tijd van voortdurende oorlog tegen de moslims. Hij versloeg de Moren in de Slag bij Clavijo, een overwinning die de Visigoten van Asturië het gebied van Calahorra en omliggende streken opleverde. Na de verkiezing van Ramiro als koning werd in het koninkrijk Asturië definitief afscheid genomen van de praktijk van gekozen opvolging, een kenmerk van de Visigotische koningen en de eerste Asturische vorsten, ten gunste van erfopvolging.
Ramiro I was de zoon van Bermudo I, koning van Asturië van 788 tot 791, maar ook diaken, en van Ozenda (Ursinda), die volgens sommige auteurs een dochter zou zijn van Flavio Ataúlfo, een Galicische edelman, die zelf een kleinzoon was van Wittiza, de Visigotische koning van Spanje die regeerde van 698/702 tot 709/710. Alfons II de Kuise stond hem de troon af omdat hij geen zoon had. Ver voor 842 had Alfons al een groot deel van de koninklijke lasten op Ramiro overgedragen. Om de onrust te voorkomen die bijna altijd gepaard ging met de verkiezing van een nieuwe vorst, namen de koningen van Asturië de voorzorg hun opvolger aan te wijzen en hun keuze te laten goedkeuren door de edelen. Op deze manier had Alfons de kroon voor Ramiro veiliggesteld.
In 846 viel Ramiro, koning van Asturië, Oud-Castilië binnen om de door de moslims bezette gebieden te heroveren. Abd al-Rahman II, hun koning, nam de leiding van zijn troepen over en ontmoette de vijand in de vlakte van Alvéda, een versterkte positie. De strijd was bloedig en weerspiegelde de wreedheid die vaak voorkomt bij naties die verdeeld zijn door belangen en vijandig staan tegenover elkaar vanwege religie. Alleen de nacht scheidde de vechtenden. Ramiro, die zag dat zijn leger aanzienlijk was uitgedund, maakte gebruik van het duister om zich terug te trekken naar een nabijgelegen heuvel. Deze terugtocht deed de Saracenen geloven dat zij de overwinning hadden behaald. Ze wachtten de volgende dag af terwijl ze hun triomf vierden, maar bij de eerste zonnestralen vielen de Christenen, aangevuurd door wanhoop, hen aan, overweldigden hen en joegen hen vervolgens op de vlucht. De verovering van Alvéda en Calahorra was het resultaat van deze overwinning.
Het einde van zijn regeerperiode Alle kronieken noemen deze vorst een "roede van gerechtigheid". Ramiro ruimde de wegen op door de bandieten, die ze onveilig maakten, gevangen te nemen en hen de ogen uit te steken. Tegelijkertijd stuurde hij talloze vermeende heksen naar de brandstapel, een voorloper van de autodafe-praktijken. Andere opstanden verstoorden opnieuw zijn turbulente regeerperiode, wat bewees dat de koninklijke macht in Asturië al de moeite waard was om naar te streven. Een hoveling, Aldrete (Aldroïtus), die tegen zijn soeverein had samengezworen, kreeg eveneens de ogen uitgestoken volgens de Gotische wet. In 848 ontdekte Ramiro een samenzwering tegen hem en liet hij de leider, Piniola, en diens zeven zonen executeren.
In 850 trokken de klachten van enkele Christenen tegen Mohammed hen een vervolging op de hals in het emiraat van Cordoba. Priester Parfait van Cordoba en enkele anderen werden geëxecuteerd. Ramiro I stierf op hoge leeftijd aan een acute koorts op 1 februari 850 in Oviedo, na zeven glorievolle jaren te hebben geregeerd. Ondanks de strengheid van de straffen die hij oplegde aan rebellen, prezen Lucas de Tuy en Rodrigo van Toledo de mildheid van deze vorst. Hij werd begraven in het pantheon van de koningen van Asturië in Oviedo, naast zijn vrouw Paterna van Castilië, die in 848 overleed.
Het onderste niveau is een overdekte zaal zonder ramen, verdeeld in drie delen: de centrale ruimte was bedoeld voor de garde en het personeel, de tweede diende als privé koninklijke kapel en de derde was ingericht voor baden. Het bovenste niveau, dat toegankelijk is via buitentrappen, is een grote rechthoekige salon, open aan beide uiteinden met een driedubbele arcade. De decoratie is duidelijk beïnvloed door Noordse of Germaanse stijlen, met sterk gebogen bogen en versieringen die gesneden zijn om houtsnijwerk of edelsmeedkunst na te bootsen.
De kerk San Miguel de Lillo was de paleiskerk van Ramiro I, wat blijkt uit de gebeeldhouwde decoraties. Ze bevat een fragment van het Heilig Kruis, de meest heilige relikwie uit de oude Visigotische schat. De belangrijkste kenmerken zijn de gewelfde delen, de lichte steunen en het balkon bedoeld voor de monarch. De kerk heeft drie schepen, maar alleen het portaal met twee ruimtes en het eerste deel van de schepen zijn bewaard gebleven. Opmerkelijk zijn de deurstijlen, die waarschijnlijk een afbeelding van de monarch zelf bevatten en waarvan de decoratie de Romaanse periode aankondigt.
De kerk Santa Cristina de Lena, mogelijk van Visigotische oorsprong, werd hervormd door Ramiro I. Het belangrijkste kenmerk is het jubé, bestaande uit drie stenen bogen ondersteund door vier marmeren zuilen met Visigotische elementen, die het koor scheiden van het hoofdschip.
De genoemde bouwwerken worden beschouwd als "preromaans" of "proto-Romaans". De term "preromaans" wordt niet gebruikt om een specifieke artistieke stijl aan te duiden, maar als een algemene term voor alle artistieke uitingen die voorafgaan aan de Romaanse kunst.
Laatst gewijzigd:
15 maart 2025
link:
https://ngv-stambomen.nl/gdp/index.php/pers/get/5-92188
Gekopieerd!
