Stamboom van Hagenbeek

• Geboren: op 5 augustus 1055 te Sorrus
• Sire de Sorrus et Saint Josse
• Overleden: te Sorrus

De gemeente ligt praktisch op gelijke afstand van Berck, in het zuidwesten, en Étaples in het noordwesten, op ongeveer tien kilometer.

Toegankelijk via de afslag Wailly-Beaucamp van de A16, wordt het dorp ook bediend op wegennetniveau door de departementale wegen 144 en 145.

De gemeente maakt deel uit van de geomorfologische en ecologische entiteit genaamd "Plateau de Sorrus-Saint-Josse", een tertiaire overblijfsel met oligotrofe en zure milieus die een bijzondere, zeldzame en zelfs bedreigde flora in de regio herbergen. Deze milieus spelen een belangrijke rol in de nationale, regionale en lokale groene en blauwe infrastructuur.

De oorsprong van de naam van de gemeente is onzeker:

zou kunnen komen van saurus, sauretus, sor die gezouten vis of pekel zouden kunnen aanduiden;

een andere hypothese verwijst naar de naam van een Frankische dame die verband houdt met de legende van Sint Riquier: Sigetrude, Sitrudes of Sigetrudis, die mogelijk zijn afgeleid tot Sorres: Sitrudis of Sigitrudis, later Villa-Sidrunis in 636 en 881, Sierrudis (1042), Sorru, Souru (1123), Sietrudis (1143), Soyerru (1144), Surru (1287), Souru (1301), Soyrrieu, Soyru, Soyeriu, Sourue, Soierriu (1311), Sourue (1363), Soyrue (1377), Soru (1439), Sorue (1455), Sorue (1680).
Prehistorie en protohistorie Tijdens de laatste ijstijd was een belangrijk deel van het water opgesloten in de enorme ijskap die het noorden van het noordelijk halfrond bedekte, waardoor er geen zee was tussen Frankrijk en Engeland. Na de ijstijd steeg het zeeniveau weer. Aan de voet van het Plateau van Sorrus / Saint-Josse; in het westen en noorden strekten zich uitgestrekte wetlands uit, tegenover de zee in het westen en langs de Canche in het noorden (de straat die de vallei omzoomt heet overigens rue des Fours-Romains). Deze lage gebieden (Bas-Pays) zijn meerdere keren door de zee overspoeld tijdens periodes van mariene transgressies. De laatste twee van deze episodes worden Dunkerque I en Dunkerque II genoemd; ze zijn relatief recent (in vergelijking met geologische en klimatologische tijdschalen), waarbij de laatste eindigde rond het einde van de Karolingische periode na enkele eeuwen van zeewaterinvasies. Archeologische opgravingen hebben in 1996 soms zeer goed bewaarde sporen van oude zoutziederijen blootgelegd, op bijna 10 km afstand van de huidige kustlijn. Net als in andere bekende zoutziederijen in Europa voor het millennium voorafgaand aan onze jaartelling, produceerden de Gallische zoutzieders van Sorrus "ignigene zout", niet uit zoutmoerassen maar uit pekel die door vuur werd verdampt, in fijne kleivormen. Deze mallen leken bedoeld om te worden gebroken zodra het zoutbrood klaar was of tijdens het gebruik ervan. Een hypothese is dat - in sommige gevallen - de pekel mogelijk werd gewonnen uit vazen ??die het zout hadden voorgeconcentreerd, waarschijnlijk in lagunes.

Andere zoutziederijen zijn bekend in het noorden van Frankrijk en België, voor het einde van de hoge oudheid, vóór de aanleg van Romeinse wegen (bijvoorbeeld in Pitgam en in verschillende nabijgelegen gemeenten in Nord-Pas-de-Calais). Goed bewaarde elementen van ovens en roosters zijn gevonden in Sorrus (in Pas-de-Calais, op het tracé van de huidige A16, op 9 km van de huidige kustlijn, maar met uitzicht op oude moddergebieden en moerassen die herhaaldelijk onder de zee lagen en mogelijk verrijkt met zout toen het zeeniveau daalde met het terugtrekken van de mariene transgressies). Deze locatie zou ook kunnen worden verklaard door een oude nabijheid van brak of zout lagunes en een grote behoefte aan hout om de ovens te voeden (bomen groeien over het algemeen minder goed of helemaal niet voor sommige soorten, wanneer ze dicht bij de zee zijn). Zoutziederijen in het huidige Noord-Frankrijk en Zuid-België werkten al ongeveer 800 tot 400 jaar vóór Julius Caesar en bleven hun activiteiten voortzetten tot ongeveer vier eeuwen na hem. Het zout kon vervolgens worden gebruikt om vis of vlees ter plaatse te conserveren, maar het belangrijkste deel werd waarschijnlijk geëxporteerd en gebruikt als geschenken, geld of ruilmiddel, vaak in de vorm van broden gegoten in bakvormen (mallen voor zoutbroden).
Middeleeuwen Er bestond een melaatsenhospitaal in de 13e eeuw.

Dossier: