Sterft als monnik
Seigneur d'Aspremont (Gosbert VI, 1222-1239) et de Dun. - Chef de la Maison d'Aspremont - Moine à l'abbaye de Villers
Gobert wordt opgevoed in de ridderlijke traditie. Als jonge ridder treedt hij in dienst van de koning van Frankrijk en neemt hij deel aan de kruistocht tegen de Albigenzen. Vervolgens volgt hij keizer Frederik II op kruistocht naar Palestina (de zesde kruistocht).
Teruggekeerd in zijn land legt hij de wapens neer en trekt zich terug in de abdij van Villers-en-Brabant, waar hij in 1237 het cisterciënzerhabijt ontvangt. Hij leeft enige tijd als kluizenaar in Picardië. Hij onderscheidt zich door een groot ascetisch leven en diepe devotie voor de Heilige Maagd Maria. Hij sterft op 20 augustus 1263 in de abdij van Villers, waar men zijn grafmonument nog steeds kan bewonderen.
Hij volgt zijn vader op rond 1208 en ontvangt in datzelfde jaar de infeodatie van het land van Conflans (Pont-Saint-Vincent). Hij neemt deel aan de kruistocht tegen de Albigenzen van 1208 tot 1229 en begeleidt keizer Frederik II op de zesde kruistocht. Daarbij doen de monniken van Villers verslag:
De keizer Frederik II, onder de indruk van de roem van Gobert van Aspremont als een bekwaam kapitein in de krijgskunst en zeer beroemd vanwege de prachtige heldendaden die hij in Frankrijk had verricht, deed alle moeite om hem aan zijn zijde te krijgen. Na tal van beloften en vleiende woorden vol bedrog, wist hij hem uiteindelijk te overtuigen om zich te kruisigen en hem naar Palestina te vergezellen, onder ede dat het doel van deze expeditie voortkwam uit vroomheid en devotie.
Op basis van die beloften werd de trouwe en moedige prins misleid, en hij voegde zich met een grote troep soldaten bij de keizer. Maar zodra de keizer in Palestina arriveerde, liet hij onmiddellijk een deel van zijn leger ontschepen en liet de rest op de schepen om hun plicht op zee te doen. Hij toonde al snel door duidelijke daden waarvoor hij werkelijk gekomen was, want met een grote menigte troepen en schepen belaagde en kwelde hij niet de ongelovigen, maar de christenen en tempeliers.
De dappere Gobert werd hiervan onmiddellijk op de hoogte gebracht door de grootmeester van de Tempeliers en de grootcommandeur van de ridders van Sint-Jan. Diep bedroefd door het verraad van de keizer en ontgoocheld in zijn goede bedoelingen, sloot hij zich met heel zijn leger en de andere soldaten die hij tot het kamp van de keizer had aangetrokken aan bij de genoemde Tempeliers. Vervolgens liet hij zijn banieren en vaandels planten op de schansen om zich openlijk tot vijand van de boosaardige keizer te verklaren, zijn goede bedoelingen te tonen en andere christenen aan te moedigen.
Door deze daad besefte de keizer onmiddellijk welk verlies hij had geleden door het vertrek van een zo voortreffelijk man, die zich van hem had afgekeerd om de betere kant te kiezen. Daarom veranderde hij van koers en vluchtte snel terug vanwaar hij gekomen was.”
Na zijn terugkeer uit Palestina en nadat hij orde had hersteld op zijn landgoederen die bedreigd werden door een opstand gesteund door graaf Hendrik II van Bar, onderneemt hij een pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Daarna trekt hij zich terug in de abdij van Villers-la-Ville, waar hij sterft en wordt bijgezet in het klooster.
Laatst gewijzigd:
1 juli 2025
link:
https://ngv-stambomen.nl/gdp/index.php/pers/get/5-16169
Gekopieerd!
